Óskar frændi

Það eru nokkuð mörg ár síðan ég hætti að  hafa áhuga á óskarsverðlaununum. Ekki vegna þess að þetta sé verri hátíð í dag heldur en fyrir fimmtán árum heldur einfaldlega vegna þess að það er tilgangslaust að keppa um bestu mynd eða besta leikara enda getur slíkt mat aldrei verið annað en huglægt. Vissulega hefur þessari óskilgreindu akademíu oft tekist að hitta í mark við val á bestu mynd og margar þeirra eru orðnar klassískar. Er þar helst að nefna fyrstu og aðra myndina um Guðföðurinn, Arabíu Lórens (skemmtileg útgáfa sem ég lærði í MR), Kúrekinn á malbikinu, Hvíta húsið og Gaukshreiðrið (vegna málverndar hef ég snarað þessu yfir á íslensku). Oftar sat klassíkin samt eftir með sárt ennið. Steini vann árið sem Allir menn forsetans og Leigubílstjóri voru tilnefndar, 2001 fékk ekki einu sinni tilnefningu þegar dans og söngvamynd um Óliver Twist sigraði og síðast en ekki síst vann Mín fagra frú árið sem Dr. Skrýtinást kom út. Þá verð ég að viðurkenna að þrátt fyrir aðdáun mína á Woody Allen þá hefði Stjörnustríð mátt fá verðlaunin 1977 í stað Önnu Hall en Hanna og systur hennar þá tekið verðlaunin 1986 í stað Hersveitar.

Val á bestu leikurum hefur hins vegar oftar tekist vel og ég er sérstaklega ánægður með að Forest Whittaker hafi landað óskarnum í ár enda er hann þar með opinberlega langfrægasti einstaklingurinn sem ég hef séð með eigin augum. Svo er hann líka fínn leikari.

Ástæðan fyrir því að ég nenni að velta óskarnum fyrir mér núna er af öðrum toga. Ég sá nefnilega í kvöld alveg skelfilega umfjöllun í Kastljósinu um kjólana á hátíðinni. Staðreyndin er sú að hópur fólks sem kallar sig eða vill láta kalla sig tískulöggur er farin að halda þvi fram, að því er virðist í fúlustu alvöru, að þessi hátið sé í raun farin að snúast meira um fatnað en kvikmyndir. Tískulöggur eru yfirleitt samkynhneigðir karlmenn með aflitað hár og þeim er að sjálfsögðu velkomið að spá í kjólana. Fyrir hina er rétt að minna á að þetta snýst um bíó. Þetta er eins og að segja að HM í fótbolta snúist ekki lengur um fótbolta heldur hvaða áhorfendur eru í frumlegustu búningunum. Ef ég fæ hins vegar e-n tíma spurningu í Trivial um það hver hefði verið í laxableikum Oscar de la Renta kjól á óskarnum 2004 þarf ég kannski að íhuga þann möguleika að éta þessi orð ofan í mig. En verði spurt hver mætti í dauðum svan er það ekki að marka. Það var bara snilld.

Klámsaga

Það eru allir að tala um e-a klámráðstefnu sem verður haldin í Reykjavík á næstunni. Nú verð ég að viðurkenna að ég vissi ekki að haldnar væru ráðstefnur vegna kláms en eflaust verður að kynna framfarir og sérfræðingar verða að bera saman rannsóknir sínar á þessu sviði sem öðrum.

Ég sá fyrst klámmynd þegar ég var 12 ára. Við fórum nokkrir bekkjarfélagar heim til eins úr hópnum eftir skóla og sátum hálf bjánalegir í apaskinnsgöllum fyrir framan skjáinn, meðan fólkið átti í atlotum sem maður hefði aldrei séð áður. Öðru hvoru runnu upp úr okkur komment sem uppskáru vandræðalegt fliss.

Allar götur síðan við félagarnir sátum í stofunni í Selbrekkunni hef ég velt þessum bransa fyrir mér. Hvaða fólk er það sem fæst til að leika í þessum myndum? Sumir vilja meina að klámi ætti ekki að mótmæla þar sem þessi bransi sé einn af fáum þar sem konur eru með hærri laun en karlar. Á móti getur maður spurt sömu menn hvort þeir væru til í að dætur þeirra, systur eða mæður sneru sér að klámleik. Svarið yrði væntanlega nei, jafnvel þó launin væru sambærileg við laun Bjarna Ármannssonar. Ástæðan er einföld, klám er niðurlægjandi fyrir þá sem taka þátt og þeir sem veljast til þess eru sennilega annaðhvort brenglaðir eða í þessu vegna neyðar.

Á áttunda áratugnum var gerð fræg mynd sem heitir Deep Throat. Aðalhlutverkið var í höndum Lindu Lovelace sem þannig varð ein fyrsta klámmyndaleikkonan sem öðlaðist frægð. Mörgum árum seinna kom hún fram og sagði frá misþyrmingum og hótunum við tökur, jafnvel með byssu. Svipaða sögu er að segja af Traci Lords, sem söng bakrödd með Manic Street Preachers í lagi um misnotkun í klámmyndabransanum. Flestar myndir Traci Lords voru gerðar áður en hún var 18 ára, og e-r þegar hún var 15-16 ára, og því bannaðar í dag. Skv. íslenskri skilgreiningu var hún barn á þessum tíma en samræðissveinar hennar talsvert eldri. Hvað væru slíkir menn kallaðir í Kompás? 

Meira að segja kallarnir koma illa út úr þessu. Ég sá mynd um hinn goðsagnakennda Ron Jeremy um daginn. Maðurinn er feitur, loðinn, með yfirvaraskegg og sítt að aftan. Hann er hins vegar með mikið undir sér og segist hafa átt samræði við mörg þúsund konur. Ég átti von á því að myndin gengi aðallega út á hvað Ron er rosalega heppinn, sífellt umvafinn sílíkonsprengdum stúlkum sem gætu verið dætur hans. En raunin varð önnur. Aumkunarverðari mann hef ég sjaldan séð, hann er nískur, einmana, sífellt að reyna að brjótast út úr kláminu en getur það ekki vegna hæfileikaleysis, virðist vera einhverfur að e-u marki og svo toppaði hann allt með því að hafa munnmök við sjálfan sig. Maðurinn er sífellt að reyna að verða kvikmyndastjarna en virðist annað hvort vera drepinn eftir 2-5 sekúndur eða klipptur út úr þeim myndum sem hann fær tækifæri í.

Svo má ekki gleyma því að klám er til víðar en í Bandaríkjunum. Þó frægustu klámmyndastjörnurnar keyri um á Ferrari þá er ekki þar með sagt að sama gildi um þær konur sem leiðast út í klám í Asíu, Afríku, S-Ameríku eða A-Evrópu. Ég held að flestir geti verið sammála um að meirihluti þess efnis sem þaðan kemur er framleitt undir vafasömum kringumstæðum og sennilega mest allt í skugga vændis og neyðar. Þeir sem eru ekki sammála geta e.t.v. litið til þess að fáir vissu til þess að níu ára gömlum drengjum væri ítrekað nauðgað á unglingaheimili á Íslandi, sem yfirvöld voru með á sínum snærum. Viðbjóðurinn leynist víða.

Ég ætla svo sem ekki að vera með neina hræsni, viðurkenni fúslega að ég hef horft á klám öðru hverju frá því ég var tólf ára í Universal skóm, eins og stór hluti þjóðarinnar. Það hefur hins vegar verið lítið um það undanfarin ár enda þroskast maður og vitkast með árunum auk þess sem sú staðreynd að eignast dætur breytir einfaldlega sýn minni á lífið. Klámiðaðurinn er einfaldlega ömurleg rotþró.

 

Af öðru sjonvarpsefni

Fyrst ég er kominn í fæðingarorlof hef ég nokkuð rúman tíma til að leita að skemmtilegu efni á Youtube. Í framhaldi af nokkrum myndskeiðum úr morgunsjónvarpinu hef ég ákveðið að setja inn nokkra uppáhaldsþætti frá níunda áratugnum. Misgóðir þættir en ég mátti ekki missa af einum einasta.

Fyrsti þátturinn var geysilega vinsæll og því var ég nokkuð svekktur þegar systir mín kom með þær fréttir frá Þýskalandi að þar væri hlegið að þættinum. En ég hafði verulega gaman af þessu þýska Leiðarljósi og lét mig dreyma um að keyra glænýjan Bens um sveitir Þýskalands.

http://www.youtube.com/watch?v=WSNtE2qZeTY

Annar þátturinn er frá frumbernsku Stöðvar 2. Einstaklega kúl Breti sýnir illmennum New York borgar hvar Davíð keypti ölið. Intróið að þættinum eldist furðu vel miðað við margt annað en ég hef svo sem ekki séð þáttinn í 20 ár.

http://www.youtube.com/watch?v=uB1NiNKwueE

Þriðji þátturinn var í verulegu uppáhaldi í lengri tíma. E-r pælingar voru um það að Marilyn Manson hefði leikið stórt aukahlutvek í þáttunum en mér sýnist ekki og sá hann reyndar neita því í e-m þætti. En hvað er skemmtilegra þegar maður er fjórtán en að fylgjast með kvennamálum drengstaula á hippatímanum.

http://www.youtube.com/watch?v=cobvYazgfeM

Fjórða þættinum muna allir eftir. Frægasta byrjun í íslenskri sjónvarpssögu og þó viðar væri leitað en ég verð að viðurkenna að ég nennti varla að horfa á þættina þegar þeir voru endursýndir nokkrum árum seinna. En andsk.. hafi það, þetta er retró eins og það gerist best.

http://www.youtube.com/watch?v=Y2Fe7VAK0ww

Að lokum verð ég að minnast á Balka og félaga. Ég horfði á mikið af skelfilega lélegu gamanefni á þessum árum, meira að segja um konur á Flórída á eftirlaunaaldri, sem spiluðu bridds og töluðu um karla í eldhúsinu. En þessi þáttur var sérstaklega skemmtilegur enda á ég vin sem minnti á hinn óborganlega Balka. Ég vil bara biðja menn um að endursýna ekki þessa þætti. Og þá meina ég aldrei!!!

http://www.youtube.com/watch?v=8vbnLYROCj8&mode=related&search=

Ég mun svo setja smávegis lýsingar hér inn um það hvernig daglegt líf hjá okkur feðginunum gengur fyrir sig.

Morgunsjónvarp

Ég var að horfa á morgunsjónvarp barnanna með stelpunum um helgina þegar ég fór að velta fyrir mér að einu sinni var ég lítill drengur og átti mína eigin uppáhaldsþætti í morgunsjónvarpi. Reyndar var ég orðinn bólugrafinn unglingur með snefil af hvolpaviti en það var ekki mér að kenna að Stöð 2 fór ekki í loftið fyrr en ég var að verða 13 ára og ég var þar af leiðandi alltof gamall til að liggja fyrir framan sjónvarpið á laugardagsmorgnum. En það var reyndar rosalega gaman og til að sanna það bendi ég á eftirfarandi:

http://www.youtube.com/watch?v=Bjdt3Rehc08

http://www.youtube.com/watch?v=Eni0LHAS464

http://www.youtube.com/watch?v=mfif5DiGMYc

http://www.youtube.com/watch?v=4vRyKslGrGk

Íslensk kvikmyndaplaköt

Rakst fyrir tilviljun heimasíðu stráks sem hefur mikinn áhuga á íslenskum bíómyndum og hefur sett upp gagngrunn fyrir íslensk kvikmyndaplaköt á síðuna sína. Þegar ég var að skoða þetta datt mér í hug að setja upp lista yfir fjögur bestu og fjögur verstu plaköt íslenskrar kvikmyndasögu en ég miða við vorið 1979 sem upphafstíma enda lítið að gerast fyrir þann tíma.

Verstu:

Í fjórða sæti er Englar alheimsins. Hugmyndin er la la en útfærslan er hörmuleg. Af hverju líta þessir snarbiluðu menn eins og þeir séu að stilla sér upp fyrir myndatöku fyrir kynningarbækling Þjóðleikhússins. Virðist vera byggt á gömlu englamyndunum en kemur því miður út eins og þeir séu allir að hugsa: Spegill spegill herm þú mér,hver er fallegastur á fjölum hér??

Í þriðja sæti er Börn Náttúrunnar. Veit ekki alveg hver hugmyndin var en möguleikarnir voru án efa nokkrir. Í staðinn virðist Friðrik Þór hafa fengið e-n félaga sinn úr Framsókn til að líma ljósmyndir úr myndinni á skreyttan bláan flöt og svo bitið höfuðið af skömminni með því að líma vonda ljósmynd af gamla parinu í miðjuna í úrklippustíl.

Í öðru sæti er Magnús. Myndin er þokkaleg á svona séríslenskan hátt en þetta plakat er viðurstyggð. Í fyrsta lagi  er myndin gerð á hátindi pastellitaæðis Íslendinga eins og sjá má á fölbleikum litnum. Það versta er að þetta minnir meira á fiskibollusósu. Þá koma þessar sniðugu skopmyndir eins og skrattinn úr sauðaleggnum en er hins vegar í góðu samræmi við leturgerðina sem er í síbreytilegu formi og litum. Ef þetta væri heimasíða væri hún eins og síðan hans Borat og Tyrkjans frá Izmir.

Í fyrsta sæti er stórvirkið Gullsandur. Ef e-ð gæti verið eins og áðurnefndar heimasíður þá er það þetta plakat enda eru litlar líkur á því að e-r muni standa upp og garga " Tímalaus snilld"!!! um þessa hönnun. Edda B. eru hálf rolluleg niðri í horninu meðan Pálmi G. steinliggur sem hinn útsmogni úlfur úr Rauðhettu. Fánarnir efst gera lítið fyrir heildarmyndina en einna best er að það skyldi ekki hvarfla að neinum að gult á hvítu kemur sjaldan vel út. Ókei þetta var 1984 en það er ekki næg ástæða fyrir þessu flaki.

 

Bestu

Í fjórða sæti er Africa United. Hef ekki sáð myndina en plakatið er mjög vel útfært og byggt á góðri hugmynd. Gæinn sáttur en kappklæddur og sauðkindin aldrei langt undan.

Í þriðja sæti er Mávahlátur. Þetta er kannski ekki stórkostlegasta plakat allra tíma en þetta er nokkuð vel gert, liturinn flottur og síðast en ekki síst er þetta tilbreyting frá 99% íslenskra plakata þar sem búið er að photosjoppa saman atríðum úr viðkomandi mynd.

Í öðru sæti er Nýtt líf. Þetta er klassískt plakat, þrungið merkingu (þorskur á þurru landi) og svo er þetta órjúfanlegt myndinni sjálfri.

Í fyrsta sæti er Punktur punktur komma strik. Fyrir utan að vera ein uppáhalds íslenska myndin mín er þetta óvenjugott plakat. Letrið er skemmtilega klunnalegt í seventís stíl enda virðist hugmyndin vera þaðan komin.

Bíóauglýsingar

Hvenær var því breytt að fengnir voru menn til að skrifa stuttan texta um þær myndir sem auglýstar voru í Mogganum. Textinn var kannski ekki fullkominn og myndirnar kannski ekki heldur en maður vissi frekar að hverju maður gekk. Nokkur dæmi:

Austurbæjarbíó nóv. 1978: Blóðheitar blómarósir; Sérstaklega falleg og djörf ný þýsk ásta og útilífsmynd í litum,  með e-m best vöxnu stúlkum sem sést hafa í kvikmyndum.

Stjörnubíó 1978: Carrie, e. Brian DePalma; Sigur Carrie er stórkostlegur. Kvikmyndaunnendum ætti að þykja geysilega gaman að myndinni.

Nýja bíó 1982: Gagnárás keisaradæmisins eða Stjörnustríð II; Ein af furðuverum sem fram koma í myndinni er hinn alvitri Yoda en maðurinn að baki honum er Frank Oz, einn af höfundum Prúðuleikanna t.d. Svínku.

 

 

 

 

Nostalgía nr. 9. Hlutavelta

Timarit.is er mikil snilld. Þarna getur maður flett gömlum Moggum og jafnvel leitað manneskjur uppi sem eiga myrk leyndarmál en viðkomandi taldi tilheyra fortíðinni. Nú eru þessi leyndarmál hins vegar uppi á hvers manns borðum sé áhugi á þefa þau uppi. Þegar ég fletti  sjálfur mér upp kom hins vegar fátt fram enda hef ég aldrei verið mikið í sviðsljósinu, Við venjulega leit kom ég bara á lista yfir fermingarbörn 5. april 1987 (sem minnir mig á að ég verð að skipuleggja veislu með fermingarsystkinum mínum). Þá mundi ég eftir því að hafa komið í blaðinu með systur minni og vinkonu hennar eftir velheppnaða tombólu. Í kringum 1980 var nefnilega ekkert barn með börnum nema það hefði haldið tombólu og gefið ágóðann til góðgerðarsamtaka. Til að gera meira úr afrekinu, sem fólst í að selja gamalt drasl á uppsprengdu verði til saklausra vegfarenda, var farið upp í Mogga á eftir og mynd smellt af sem birtist yfirleitt hjá Sigmund skömmu síðar, með því málfasíska orðalagi að efnt hefði verið til hlutaveltu. Það kom varla út það blað að ekki væri þar að finna mynd af stoltum krökkum sem með dugnaði og elju höfðu náð að nurla saman 150 kr. eða 210 kr. til Rauða Krossins eða Sjálfsbjargar. Þetta voru kannski ekki háar tölur en var væntanlega fljótt að safnast saman þegar allt kom til alls og því leiðinlegt að þetta æði skyldi fjara út. Eða eru krakkar kannski enn að spyrja um dót á tombólu. Ég hef ekki mikið orðið var við það. Kannski er spurt um dót á hlutaveltu?

Ástæðan

Tapið gegn Úkraínu verður ekki skýrt með slökum sendingum í hraðupphlaupum, framtaksleysi og meiðslum Óla Stefáns, ótímabærum skotum, slakri markvörslu eða almennu stressi. Þetta rann upp fyrir mér áðan þegar mér barst póstur frá Icelandair. Ástæðan er sú að hinn óborganlega ófyndni og leiðinlegi "Ofurhugi" hefur verið að sniglast í kringum landsliðið úti í Þýskalandi síðustu daga. Auðunn Blöndal er vissulega skemmtilegur þegar vel tekst til en þetta gallsúra sidekick hans hefur aldrei kallað fram svo mikið sem brosvipru hjá mér. Mönnum hefði átt að vera þetta ljóst enda var þetta jafn gáfulegt og að senda Árna Finnsson á Greenpeace ráðstefnu með Kristján Loftsson til aðstoðar.

Raunir Real

Ég veit að báðir lesendur þessa bloggs hafa beðið með öndina í hálsinum eftir greiningu minni á þeim atburðum sem átt hafa sér stað innan raða Real Madrida síðustu daga og vikur.

Í fyrsta lagi tel ég þá ákvörðun Davíðs Beckhams að flytjast til Hollywood rétta. Hann veit að með þvi að fara til annars liðs í Evrópu er hann taka skref niður á við. Af þeim sökum er best að reyna fyrir sér í Englaborginni, fá pening, þurfa ekki að reyna of mikið á sig og síðast en ekki síst að þurfa ekki að sitja á bekknum. Hann verður 32 ára á þessu ári, bestu árin eru að baki og það er eins gott að reyna fyrir sér sem sólarsteiktur brautryðjandi í Bandaríkjunum í stað þess að vera á hlaupum í kulda og vosbúð yfir vetrarmánuðina í Evrópu. Við svona stórtíðindi verða menn alltaf að hafa stór orð um Beckham en eitt er víst. Hann hefur aldrei verið besti leikmaður heims en hann var heldur aldrei utan hóps hundrað bestu manna á sínum bestu árum, eins og frægasti ekki bloggari landsins vill meina. Hann er afburða sendingamaður af hægri kanti og frábær í aukaspyrnum. Annars staðar á vellinum nýttust hæfileikar hans hins vegar ekki til fulls. En fyrst "galactico" tímabilinu er lokið hjá Real er líklega fátt meira viðeigandi en að Beckham spili næst með liði sem kallar sig Galaxy. Eitt leiðir af öðru.

Í öðru lagi er yfirlýsing Capello um að Beckham hafi spilað sinn síðasta leik fyrir Real afspyrnuheimskuleg enda hefur hann dregið aðeins í land með þetta bull. Að ætla að halda því fram að Beckham muni verða með hugann við annað en árangur Madridarliðsins er varla byggt á kenningum Dr. Phil. Beckham hefur ekki unnið neitt síðan hann mætti til Spánar og það er mjög líklegt að þegar menn líta tilbaka verði skoðun margra að vera hans hjá Madrid hafi verið klúður. Ef honum tekst hins vegar að ná titli í vor verður staðan önnur. Þar af leiðandi mun hann leggja sig 120 % fram í hverjum leik sem hann fær að spreyta sig í.

Í þriðja lagi er sárt að verið sé að henda Ronaldo öfugum út. El gordo eða hlunkurinn hefur auðvitað verið í skelfilegu formi stóran hluta þess tíma sem hann hefur verið hjá Real. Það er samt ekki hægt að horfa framhjá því að hann er markaskorari af Guðs náð og þannig leikmenn á aldrei að afskrifa. Það er rétt að minna á að hann var líklega ein aðalástæðan fyrir því að liðið varð meistari 2003 en það er einmitt eini deildarmeistaratitillinn sem hann hefur unnið, amk í Evrópu. Ég sá myndband með honum á youtube um daginn þar sem tekin höfðu verið saman mörk sem hann skoraði með barca. Þvílíkur kraftur.

Í fjórða lagi er ótrúlegt hvað forkólfar í boltanum á Spáni eru vitlausir. Ramon Calderon, forseti Real, settist niður með háskólanemum í Madrid til að ræða það hvernig væri að stýra svo stóru knattspyrnuliði. Án þess að átta sig á að upptaka var í gangi, hóf Calderon að bauna á leikmenn og stuðningsmenn Real af þvílíkum Ronaldo krafti að annað eins hefur ekki sést síðan 1997. Hann vildi meina að Guti hefði aldrei tekist að verða meira en efnilegur, gagnrýndi laun með því að benda á að Casillas væri með 800 milljónir á ári meðan varamarkvörðurinn væri með innan við 30 milljónir, kallaði Beckham leikara, sagði áhorfendur á Bernabeu ekki hvetja liðið heldur létu eins og þeir væru í leikhúsi og síðast en ekki síst sagði hann: "Búningsklefinn er fullur af sjálfhverfum, hégómafullum og gráðugum mönnum sem aldrei þurfa að borga fyrir neitt. E-ð annað en þið sem eruð með klassa og menntun". Fyrirlestrinum var fljótlega útvarpað og kallgreyið eyddi gærdeginum í að segja fyrirgefiði, fyrirgefiði, fyrirgefiði ....!  Einkum fannst mönnum þessi vitleysisgangur bagalegur þar sem liðið sýndi mikil batamerki um síðustu helgi eftir að Emerson var settur á bekkinn, Diarra og Gago inn á miðjuna og hrossið fékk ungt argentískt tryppi að nafni Higuain með sér í framlínuna og kantmönnum var leyft að fara upp kantinn. En margt af því sem Calderon sagði er hins vegar rétt. Ég hef farið nokkrum sinnum á Bernabeu og stemmningin þar er mögnuð þegar vel gengur og mikið er í húfi. Líki áhorfendum hins vegar ekki sýningin verða þeir eins og ítalskir broddborgarar í Scala óperunni, baulandi og fleygjandi drasli á völlinn. Þess á milli heyrist ekki múkk. Hæstu launin eru líka stjarnfræðileg en við hverju er að búast þegar sæmilegur bakvörður frá Vestmannaeyjum fær milljónir, ekki í tugum heldur hundruðum, fyrir að spila fallbaráttubolta á Englandi.

Jæja þetta er orðið langt og leiðinlegt en þeir sem hafa áhuga á þessu mega setja inn athugasemd.

Björn vonar

Stórkostleg er leikhúsgagnrýni Björns Inga í síðunni hans. Maðurinn er svo yndislega væminn og tilgerðarlegur að maður getur ekki annað en hrifist með. Frasar eins og "Það var hátíðleg stemmning í Borgarleikhúsinu í gær",  "það var þá sem leikstjórinn Hilmis Snær barði það augum sem 18 ára piltur og ákvað í framhaldinu að hasla sér völl í leikhúsinu. Það var mikil gæfa fyrir þjóðina" og "en unga fólkið stelur þó senunni. Rúnar Freyr Gíslason, Gunnar Hansson, Birgitta Birgisdóttir og Ellert Ingimundarson eru hreint og beint stórkostleg í hlutverkum sínum; gefa allt sitt og uppskera ríkulega." Þarna nær Björn hámarki í klisjulegri umfjöllun um upplifun sem virðist hafa verið svo yndisleg og sykursæt að puttarnir á honum hljóta að hafa klístrast saman á lyklaborðinu. Þess má geta að hinn ungi leikari Ellert Ingimundarson verður fimmtugur á þessu ári og Rúnar og Gunnar eru komnir vel á fertugsaldurinn. Toppnum nær Björninn hins vegar í lokaorðum færslunnar þegar hin skemmtilega fullyrðing "Dagur vonar er einfaldlega leiksýning ársins" kemur fram. Samkvæmt mínu dagatali er 12. janúar í dag. Vonandi hefur hann rétt fyrir sér