Facebook

Ég er með Facebook síðu. Veit eiginlega ekki hvers vegna en minnir að hinn mikli elgur, Örn Úlfar Sævarsson, hafi séð endalausa möguleika í bókinni góðu. Því lét ég tilleiðast en verð þó að viðurkenna að ég skil ekki tilganginn með þessu. Eftir smá skoðun sýnist mér þetta reyndar byggja á nostalgíu, eins og svo margt annað í lífinu. Ég hélt fyrst að ég væri þriðji elsti maðurinn á Facebook, á eftir elgnum og KGB. Það var öðru nær því maður er endalaust á rekast á fólk frá gamalli tíð, hvort sem um er að ræða gamla grunnskólafélaga, menntaskólafélaga eða vinnufélaga, sem maður hefur ekki séð í fjölda ára.

Þetta er í rauninni eins og fara í IKEA, niður í bæ á 17. júní eða í Húsadýragarðinn þar sem maður hittir e-n sem var með manni í ellefu ára ára bekk og maður hefur ekkert að segja við en finnst það leiðinlegt og vandræðalegt því maður vill tengjst fortíðinni og minningunum.

Þá er betra að geta bara spurt viðkomandi í netheimum hvort hann vilji aftur verða vinur manns og allt verður gott á ný. Án þess að þurfa að segja orð.

Kannski leiðir Facebook til þess að minningargreinar í Morgunblaðinu verða svo gott sem óþarfar. Þess í stað verður stutt klausa í blaðinu:

"Eiríkur Gunnsteinsson, fæddur 22.11.1973, dáinn 23.11.2073. Hann átti 852 vini á Facebook."