Handbolti

Er til of mikils ætlast að óska eftir því að ekki verði tekið á móti landsliðinu í Vetrargarðinum í Smáralind. Ég hef í sjálfu sér ekkert á móti Smáralind sem slíkri. Smárabíó er nokkuð gott og þrátt fyrir að manni geti liðið eins og maður sé á rölti í sáðrás er Smáralind skárri en Kringlan. Það er hins vegar óendanlega plebbalegt að taka á móti silfurliði frá Ólympíuleikum í verslunarmiðstöð í úthverfi Reykjavíkur.

Flottast væri að þeir sýndu medalíurnar á svölum Alþingishússins enda er það víst í lítilli notkun þessa dagana. Austurvöllur fullur af fólki, ruggandi til og frá með arminn utan um næsta mann, kyrjandi að þau geri sitt besta.

Annars fer að verða þreytandi að heyra um að rottuhlaup sé vinsælla en handbolti. Handbolti er nokkuð vinsæll í flestum löndum Evrópu, sérstaklega Þýskalandi, Frakklandi, Spáni, gömlu austantjaldslöndunum, Skandinavíu og á Balkanskaga. Þá er hann spilaður víða í Norður Afríku og Asíu. Þá las ég í ekki ómerkilegra blaði en hinu snarbreska The Guardian að handbolti hefði verið "the most popular spectator sport" í Sidney fyrir átta árum. Man ekki hvort rottuhlaup var í öðru sæti.

Þegar Frakkar urðu heimsmeistarar 1995 var L´Equipe, stærsta íþróttadagblað Frakklands, undirlagt af fréttum af sigrinum. Hins vegar er þetta smáborgasport í fjölmennari ríkjunum þar sem ekki er grundvöllur fyrir frambærilegum fótboltaliðum. Enda er svo sem engin hætta á að handbolti velti fótboltanum stalli. En það breytir þvi ekki að silfur á Ólympíuleikunum er stórkostlegur árangur.

Og svo er okkur hollt að muna að við getum ekki alltaf unnið allt.