Everybody hurts

Ég valdi Everybody hurts í vali á besta lagi 1992 hjá Jóni Agnari félaga mínum. Fínt lag en hefur þó öðlast þann vafasama heiður að mér dettur alltaf í hug dramatískar lokamínútur í sjónvarpsþáttum þegar ég heyri það. Hefði getað verið notað í Boston Public á eftirfarandi hátt:

Michael Stipe hefur angurværan söng sinn með orðunum "When the day is long... " Feiti svarti skólastjórinn situr áhyggjufullur við skrifborðið á ljótu skrifstofunni sinni. Stendur upp og röltir að glugganum. Meðan hann horfir á börnin leika sér kemur litli vangefni aðstoðaskólastjórinn, sem lék í Silence of the lambs, og leggur höndina á öxl feita mannsins. Skipt yfir á ungu kennslukonuna sem situr í sófanum heima hjá sér og sötrar te við kertaljós. Til hennar kemur annar kennari við skólann, sem hún elskar en þau geta ekki átt í ástasambandi því tilfinningar vegna skólastelpunnar sem á krakkmömmuna, eru of miklar. Hann leggur teppi yfir axlir hennar og hún lítur upp eins og lítill særður íkorni en reynir að kreista fram bros. Skipt yfir á nokkra kennara, sem hittast á bar. Þeir eru allir einhleypir en glaðir að vera ekki einir. Allir hlægja en það er tregi í svipnum. Augun ljúga aldrei. Skálað í slómó. Að lokum er skipt yfir á skólastelpuna, hágrátandi í örmum ömmu sinnar. Sprautur liggja um allt í íbúðinni og í horninu eru hvítar útlínur mannslíkama. Skjárinn verður svartur með hvítum stöfum. Everybody hurts fjarar út og Boston Public lagið tekur við.

Atriðið og lagið er hægt að setja inn í nokkurn veginn hvern einasta 45 mínútna þátt frá Bandaríkjunum. Jafnvel Gilmore Girls.