París

Lost in translation er frábær mynd. E-r gagnrýnandinn hakkaði hana samt í sig því hún átti að lýsa svo miklum fordómum gagnvart Japönum. Ég er engan veginn sammála þessari fullyrðingu því í mínum huga er það besti hluti myndarinnar hvað allt er framandi fyrir aðalpersónunni. Hann er þreyttur og illa sofinn þegar hann kemur til Tokyo og þarf smá tíma til að ná áttum. Að lokum er hann hins vegar orðinn hluti af þessari risastóru heild og vill sennilega hvergi annars staðar vera en aðstæður eru bara bundnar við ákveðinn stað og stund.

Ég sá Paris je t´aime í gær og fór að hugsa um þetta sama. Myndin samanstendur af 18 stuttmyndum sem hver á að túlka eitt hverfi. Það segir sig sjálft að 18 stuttmyndir hljóta að vera misgóðar en nokkrar standa upp úr. Sú besta kemur í lokin og er gerð af gaurnum sem gerði Election, About Schmidt og Sideways. Póstburðarkona frá Denver lýsir reynslu sinni af Parísarferð í frönskutíma og áhorfandinn fylgist með. E-m gagnrýnendum finnst myndin klisjukennd og niðrandi í garð Kana. Ég er algerlega á öndverðri skoðun. Það er afrek að koma jafn góðri mynd frá sér á 6 mínútum og leikkonan á stórleik á þessum stutta tíma. Hugmyndin er frábær og klaufalegur framburðurinn, sem ég meira að segja átta mig á að ekki upp á marga fiska, verður að kreminu á kökunni. 

Ef þú nennir ekki út á leigu er atriðið hér:

http://uk.youtube.com/watch?v=xqstlUU_kD0