Antonio Puerta

Það er misjafnt hvernig maður tekur andlátsfréttum utan úr heimi. Þegar fimmtíu manns látast í sjálfsmorðssprengjuárás í Írak, staldrar maður aðeins við til að íhuga mannvonskuna og viðbjóðinn í heiminum, en heldur svo áfram með hversdaginn. Eftir því sem dauðinn þokast nær landfræðilega verða viðbrögðin sterkari, ekki síst þegar dauðinn er kominn með nafn og andlit. Eitt andlát getur því orðið mun sorglegra en dauði hundruða.

Vissulega felst í þessu mikil hræsni en svona er þetta nú samt. Gott ef það var ekki Stalín sem sagði að dauði eins manns væri sorg en dauði þúsunda tölfræði.

Svona líður mér akkúrat núna. Hinn 22 ára gamli leikmaður Sevilla og spænska landsliðsins, Antonio Puerta, lést á spítala í Sevilla í dag eftir að hafa fengið hjartaáfall í leik með Sevilla um helgina. Til að gera örlög þessa unga leikmanns en sorglegri er kærastan hans komin sjö mánuði á leið. Þó Puerta hafi kannski ekki verið mjög frægur utan Spánar var hann engu að síður lykilmaður í öflugu liði Sevilla. Það kæmi mér ekki á óvart þó tár Sevillabúa hækki yfirborð Guadalquivir árinnar, sem rennur í gegnum borgina, enda eru þeir frægir fyrir miklar tilfinningar og blóðhita. Myndir frá borginni sýna jafnvel stuðningsmenn Betis gráta á götum úti en milli þessara tveggja liða hafa verið litlir kærleikar í gegnum tíðina.

Það sem mér finnst hins vegar alvarlegast og jafnvel óþægilegast er sú tilhugsun að maður á besta aldri og í toppformi skuli geta hnigið niður og látist án nokkurs aðdraganda. Það muna margir eftir Marc Vivien Foe, sem lést í miðjum leik með Kamerún, en einnig Miklos Feher, leikmanni Benfica, sem féll eins og drumbur aftur fyrir sig eftir að hafa gantast við dómarann.

Ef slíkir menn eru ekki óhultir í augnablikinu fyrir Grimma garðsláttumanninum, hvað með okkur hin?