Sönn gleði

Á laugardaginn átti sér enn einu sinni stað mikil dramatík á Spáni. Á 89. mínútu jafnaði Ruud Van Nistelrooy fyrir Real gegn Zaragoza og 18 sekúndum síðar jafnaði Tamudo fyrir Espanol gegn Barcelona. Á þessum 18 sekúndum breyttist staða efstu liða á Spáni algerlega, Real var aftur á toppnum og nú er það í þeirra höndum að vinna spænska titilinn.

Margir hafa viljað meina að fagnaðarlæti Real leikmanna hafi verið of mikil í lokin og þar með hafi þeir sýnt Mallorca, sem þeir eiga í síðasta leik, lítilsvirðingu. Slík hegðun hljóti að koma harkalega í bakið á þeim þann 17. júní. Nú er alveg ljóst að það er engan veginn útilokað að Mallorca taki eitt stig eða fleiri á Bernabeu, en það hefur ekkert með þessi fagnaðarlæti að gera. Ef Real hefði unnið Zaragoza 0-2 eða 0-3 og fagnað svona brjálæðislega í lokin hefði ég skilið að utanaðkomandi aðilum þætti brjálæðisleg fagnaðarlæti ósmekkleg. Öðru máli gegnir hins vegar þegar titildraumar liðsins er svo gott sem úr sögunni þar til á 89 mínútu en þá breyttist allt á augabragði. Er nema von að adrenalínið og efedrínið sem verður til við slíka upprisu leiði til mikillar gleði.

Ég neita því hinsvegar ekki að ég er drullustressaður að mínir menn glopri þessu niður við síðustu hindrun, þrátt fyrir hetjulega baráttu síðustu mánuði. Það væri e-n veginn dæmigert fyrir þetta tímabil á Spáni.

Athugasemdir

[Jón Agnar Ólason, 14.6.2007 kl. 00:08]

Ég ræð af skrifum þínum um Madrid og Milan að undanförnu að þú sért farinn að halla þér fullmikið til Spánar... það er allavega "marengs-slagsíða" í þessu hjá þér.

Að því sögðu vona ég af öllu hjarta að okkar menn - Los Merengues - klári þetta um helgina. Það er einhvern veginn komin súr stemmning í lið Barcelona og mér finnst of þungbúið kringum þá til að þeir geti orðið meistarar. Kallaðu það skyggnigáfu.